سندروم حاد كرونری

سندرم كرونری حاد (ACS)

از جمله تظاهرات بیماری عروق كرونر قلبی است كه طیف وسیعی از بیماری ها از جمله آنژین صدری ناپایدار، انفاركتوس میوكارد حاد با یا بدون افزایش ارتفاع بخشST نوار قلبی را شامل می شود. سندرم كرونری حاد، نتیجه آترواسكلروز است؛ یعنی بیماری منتشر عروق متوسط و بزرگ كه با اختلال عملكرد آندوتلیال، آتروژنز و تشكیل پلاك بروز می كند.
اولین مرحله وقوع یك ترومبوز شریانی، چسبیدن پلاكت به دیوره یك رگ آسیب دیده است. فعال سازی پلاكت، باعث تغییراتی در شكل آن می شود كه در نهایت تجمع پلاكتی را افزایش  می دهد. در مكانیسم چنین تغییراتی، آدنوزین دی فسفات و ترومبوكسان A 2 دخیل هستند، بنابراین درمان های دارویی ضدپلاكتی موجود نظیر آسپرین و تیئنوپیریدین ها آنها را هدف قرار می دهند.

علائم بالینی:

در بین بیمارانی كه با تشخیص سندروم حاد كرونری در بیمارستان بستری می شوند زنان 30 تا 45 درصد آنژین و 25 تا 30 درصد انفاركتوس دارند. بیمارانی كه با آنژین مراجعه می كنند اغلب سابقه سكته قلبی و دیابت و آنژیوپلاستی قبلی و سن بالاتری و سابقه آنژین و درگیری عروقی در رگهای غیر قلبی هم دارند و حدود 80 درصد سابقه ای از بیماری عروق كرونر قبل از واقعه حاد كرونری دارند.
معمولاً مهمترین و شایع ترین علامت سندروم حاد كرونری درد شدید قفسه سینه است كه بیش از 20 دقیقه طول می كشد در ناحیه پشت جناغ سینه یا سمت چپ قفسه سینه یا در گلو یا فك تحتانی یا پشت قفسه سینه یا شانه چپ كه با استراحت یا نیتروگلیسیرین رفع نمی شود و درد ماهیت فشاری یا خفه كننده یا وزنه سنگین روی سینه یا عطش به هوا یا بصورت آروغ مكرر یا سكسكه و همراه با تعریق و تهوع و رنگ پریدگی و اضطراب شدید و احساس مرگ و ... بروز می كند و بیمار با ترس و اضطراب شدید و عرق سرد روی پیشانی و مشت گره كرده روی سینه و تنگی نفس شدید و درد سینه به اورژانس قلب یا به متخصص قلب مراجعه می كند.

 

تشخیص:

• شرح حال و معاینه بالینی
• نوار قلب یا ECG
• ماركرهای آزمایشگاهی
• اكوكاردیوگرافی
• تست ورزش
• اسكن تالیوم
• CT ANGIOGRAPHY
• آنژیوگرافی كرونر و كاتتریسم

 

شرح حال و معاینه بالینی:

اورژانس و یك معاینه اولیه و شرح حال كوتاه و ثبت علایم حیاتی نوار قلب گرفته می شود و براساس معاینه اولیه و نوار قلب تصمیم به بستری در بخش مراقبت ویژه قلب یا تحت نظر در اورژانس گرفته می شود. كه پس از اقدامات تشخیصی و درمانی اولیه با استراحت مطلق و مونیتورینگ ریتم قلب و فشار خون و گرفتن یك رگ محیطی و دادن اكسیژن و قرص آسپرین جویدنی و نیتروگلیسیرین زیرزبانی و در صورت لزوم تزریق مخدر و كنترل ضربان و افزایش فشار خون با داروهای تزریقی و ارسال نمونه خون برای اندازه گیری ماركرهای بسیار دقیق آزمایشگاهی از نظر انفاركتوس قلبی یا نكروزمیوكارد انجام می شود. با تكرار نوار قلب بیمار از نظر ریسك حمله قلبی و نیاز به بخش ویژه ارزیابی و از نظر نوع و ادامه اقدامات تشخیصی و درمانی تصمیم گیری می شود. در صورتی در عرض 6 تا 12 ساعت تحت نظر در اورژانس درد بیمار برطرف شد بیمار از نظر ریتم قلبی و وضعیت همودینامیك تثبیت شد و نوار قلب و ماركرهای قلبی تغییری نداشت یا نرمال بود و براساس شدت ریسك بیماری كرونر در گروه ریسك پایین قرار بگیرد بیمار ترخیص و با درمان های اولیه بصورت سرپایی اقدامات تشخیصی كامل انجام و در مورد ادامه درمان تصمیم گیری می شود. بیماران پر خطر براساس شرح حال و معاینه بالینی و نوار قلب و ماركرهای آزمایشگاهی در بخش مراقبت ویژه قلب بستری می شود. از آنجا كه بیشترین ریسك مرگ و میر و حمله قلبی در ساعات اولیه شروح حمله قلبی است و 50 درصد مرگ در یك ساعت اول شروع حمله قلبی است. لذا تشخیص علائم هشداردهنده سكته قلبی و در دسترس بودن امكانات كنترل حمله قلبی و رساندن بیمار به نزدیك ترین مركز درمانی در كوتاه ترین زمان ممكن می تواند نجات دهنده یك بیمار یا تهدیدكننده حیات یك انسان باشد.

 

درمان های اولیه:

درمان اولیه بیماران (ACS) می تواند دارو درمانی حمایتی یا درمان زودرس تهاجمی باشد (بسته به وضعیت بیمار). درمان های دارویی عبارتند از درمان با آنتی كوآگولانت ها (هپارین، انوكساپارین)، مهاركننده های گلیكوپروتئین IIb/IIIa (تیروفیبانن، آبسیكسیماب، اپتیفیباتید) و (فیبرینولیتیك ها، آلتپلاز و تنكتپلاز). درمان اولیه تهاجمی (ACS) شامل تداخلات كرونری از طریق پوست (PCI) است. در این روش یك استنت داخل عروق كرونر جاسازی می شود تا جریان خون بخش مربوطه از میوكارد را مجدداً برقرار كند.
استنت های داخل كرونری به دو شكل به بازار ارایه می شوند: استنت های فلزی خالص و استنت های حاوی دارو. استنت های حاوی دارو همان ساختار استنت های فلزی خالص را دارند و تنها تفاوتشان آن است كه پوشیده از داروهای ضد پرولیفراسیون هستند.

 

اولویت های مراقبتی در بیماران ایسكمیك قلبی (ACS)

• بی حركت كردن بیمار
• تسكین درد (دادن اكسیژن، TNG، و مسكن¬های مخدری)
• كاهش دادن اضطراب بیماران
• قرار دادن بیمار در وضع مناسب (بیشتر نیمه نشسته توصیه می¬شود)
• توجه به علایم حیاتی بیمار
• توجه به عوارض دارویی قلبی تجویز شده